Trwa okienko transferowe w Szwecji, a włodarze tamtejszych klubów nie próżnują i regularnie dowiadujemy się o umowach kolejnych żużlowców. Nowego pracodawcę w kraju Trzech Koron ma m.in. Dominik Kubera, który będzie ścigał się m.in. z Hubertem Łęgowikiem.

Sporego zaskoczenia mogli doznać kibice, którzy oglądali zmagania w finałach FIM Speedway of Nations. Świetne show zaprezentował Philip Hellstrom-Bangs. 18-latek podczas niedzielnego finału musiał sam reprezentować barwy Szwecji. Pomimo tego młody zawodnik zdołał wywalczyć 14 punktów, zdobywając przy tym serca większości kibiców.

W Polsce na oficjalny sezon transferowy przyjdzie nam jeszcze nieco poczekać, tymczasem w Szwecji pierwsze karty powoli się odkrywają. Wyjaśnia się przyszłość kolejnych zawodników, w tym tych dobrze znanych z polskich torów.

W Polsce oficjalnie okienko transferowe rozpocznie się dopiero za dwa tygodnie, jednakże niektórzy zawodnicy już wypracowali porozumienia na nowy sezon. Tymczasem w Szwecji wątpliwości dotyczące przynależności klubowych są rozwiewane bardzo szybko.

Był wielką nadzieją szwedzkiego żużla, a wielu wróżyło mu karierę pokroju nawet Tony’ego Rickardssona, Co zaskakujące, Anton Rosen po dobrych wynikach na młodzieżowym froncie późnij szybko zjechał z torów. Dlaczego i czym się zajmuje teraz?

Mówi się, że szkolenie młodzieży najprężniej działa w Polsce. Stąd w ostatnich latach mamy tyle sukcesów na arenie międzynarodowej. Z kolei w Szwecji mają ostatnio spory kryzys. Panuje obiegowa opinia, że w kraju Trzech Koron nie ma żużlowców chętnych do uprawiania speedwaya i szkolenie tam jest zaniedbane.

Polska jawi się ostatnimi czasy mesjaszem narodów. Tych żużlowych oczywiście. Od dawna mamy najlepszą ligę świata, na starcie której gromadzi się cała światowa czołówka wraz z przyległościami. Wszyscy do nas zjeżdżają, bo najwięcej płacimy. Mamy też największą na świecie żużlową widownię.

Jak wygląda sytuacja czarnego sportu na świecie po nierównej walce ze skutkami pandemii koronawirusa i różnego rodzaju obostrzeniami? Wydaje się, że jedynym krajem, który dał sobie radę w tym zakresie jest Polska. Więcej w felietonie Bartłomieja Jejdy.

Największym sukcesem naszego dzisiejszego gościa jest srebrny medal Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów w 1995 roku. W rozmowie z Konradem Cinkowskim panowie wspominają m.in. ten turniej, a także starty Szweda w Polsce.