Gdyby żył, to 28 kwietnia świętowałby osiemdziesiąte trzecie urodziny. Paweł Waloszek, ikona świętochłowickiego speedwaya, która wpisała się srebrnymi i brązowymi literami w historii – świata oraz naszego kraju. Nigdy nie udało mu się być numerem jeden, choć bywało blisko.

11 kwietnia swoje pięćdziesiąte urodziny świętowała światowa legenda, drugi w historii polskiego speedwaya indywidualny mistrz świata – Tomasz Gollob. Nie mogliśmy wobec tego wybrać innego bohatera naszej serii „Twarze Speedwaya”.

Kłecko, Gniezno, Bydgoszcz, Ułanowo. To miejsca przełomowe dla życia Jacka Gomólskiego, ojca i założyciela jednej z ważniejszych gnieźnieńskich żużlowych rodzin. To właśnie jego sylwetkę przybliżymy dziś w odcinku „Twarze Speedwaya”.

Nasz dzisiejszy bohater to stażem najmłodszy „emeryt” z grona opisywanych przez nas zawodników. Jeszcze w ubiegłym roku ścigał się w lewo w 2. Lidze Żużlowej, ale w zimie postanowił dać sobie z tym spokój.

Wielu mistrzów nie zdołało zrobić wielkich karier. Jedni zdobywali laury na krajowym podwórku, a inni miewali dzień konia w finale europejskim lub światowym, ale na jednorazowym epizodzie wszystko się kończyło. Podobną historię miał nasz dzisiejszy gość cyklu „Twarze Speedwaya”.

W cyklu „Twarze Speedwaya” pozostajemy jeszcze na chwilę w Afryce. Dziś przybliżymy sylwetkę jednego z zawodników Johannesburg South Africa Speedway, którzy w 1994 roku przyjechali na tournée do naszego kraju.

Żużel w Afryce to już historia. Dwa lata temu padł ostatni bastion w Republice Południowej Afryki, gdy zamknięto owal w Walkerville. Dla większości fanów „czarnego sportu” w Polsce – speedway w takim miejscu nadal brzmi sensacyjnie.

Twój Portal Żużlowy w każdy czwartek w godzinach wieczornych dołącza się do „wspomnieniowego czwartku” w ramach Throwback Thursday poprzez publikację tekstów dotyczących zawodników, którzy zjechali już z torów, a przed laty tworzyli oni piękną historię naszego sportu.

Kontuzje. Jednych omijają całą karierę, a innym towarzyszom od samego początku. Niektórym groźne wypadki przeszkodziły w tym, aby zrobić jakąkolwiek karierę w „czarnym sporcie”. Tak jest chociażby z dzisiejszym bohaterem „Twarzy Speedwaya”.

Na torach żużlowych rywalizują setki zawodników, mistrzami zostają nieliczni. Dlaczego nie wszystkim się udaje? Jednym brakuje talentu, innym szczęścia, jeszcze inni zaczynają kariery w nieodpowiednim czasie. Jednak pomimo przeciwności można zapisać się złotymi zgłoskami w historii żużla i wspomnieniach kibiców.

Co roku w okresach, zarówno poprzedzającym, jak i następującym po finale Indywidualnych Mistrzostw Polski, pewne słowo powtarzane jest nader często i odmieniane przez wszystkie przypadki. No dobrze, z tą odmianą to przesada, w eterze krąży jeden przypadek, a dokładnie dopełniacz. Czapka kogo? Kadyrowa.

Nikt nie wie, jaki scenariusz pisze mu życie. To zdanie idealnie pasowałoby do Ricka Millera, który w 1992 roku wraz z bydgoską Polonią świętował złoty medal mistrzostw Polski, a pięć lat później debiutował w roli filmowego kaskadera.